بر اساس یک پژوهش جدید، نوشیدن حداقل یک لیوان آب‌میوه صد در صد طبیعی با افزایش وزن اندک در کودکان و بزرگسالان مرتبط است.

یکی از مشکلات اساسی آب میوه، کمیت آن است. دکتر والتر ویلت، استاد اپیدمیولوژی و تغذیه در دانشگاه هاروارد در این خصوص به سی‌ان‌ان می‌گوید: «مصرف میوه به شکل آبمیوه باعث می‌شود که نوشیدن زیاد از حد آن آسان شود. به عنوان مثال ما هر چند وقت یک بار سه پرتقال را همزمان می‌خوریم؟ در حالیکه یک لیوان آب‌میوه پرتقال حدودا از سه میوه گرفته شده و می‌تواند در یک یا دو دقیقه مصرف شود.»

این باعث می‌شود که کالری بیشتری به بدن اضافه و در نتیجه به افزایش گلوکز خون منجر شود.  به گفته کارشناسان، با گذشت زمان، قند بیش از حد در خون می تواند منجر به مقاومت به انسولین، سندرم متابولیک، دیابت، بیماری قلبی، چاقی و سایر بیماری‌های مزمن شود.

با توجه به نگرانی‌ها در مورد افزایش میزان چاقی کودکان و حفره‌های دندانی این پژوهش به والدین توصیه می‌کند که از مصرف آب میوه برای نوزادان کمتر از ۱ سال خودداری کنند و مصرف آن‌ را برای کودکان ۱ تا ۳ سال را به تنها ۴ اونس در روز محدود کنند.

دکتر تامارا هانون، عضو کمیته تغذیه آکادمی اطفال آمریکا، در این خصوص می‌گوید: «واقعا هیچ دلیلی وجود ندارد که نشان دهد خوردن آب میوه به جای خود میوه مزایای بیشتری دارد و از نظر سلامتی مفیدتر است مگر اینکه کودک در هضم غذا مشکل داشته و نتواند آن‌را به صورت کامل مصرف کند.»

طبق دستورالعمل‌های تغذیه ملی ایالات متحده، نوجوانان و بزرگسالان نباید بیش از ۸ اونس در روز آب میوه ۱۰۰ درصد بنوشند و آب میوه نباید به عنوان یک راه سالم برای رفع تشنگی تلقی شود.

دکتر دیوید کاتز، متخصص طب پیشگیری و شیوه زندگی در این خصوص می‌گوید: « اتکا به آب میوه به جای آب برای تشنگی، یا مصرف آب میوه یک رویکرد غلط در سبک زندگی است. این اصلا برای سلامتی شما مفید نیست چرا که در حال مصرف یک خوراکی شیرین هستید. هرچند باید اذعان داشت که آب میوه انتخاب بهتری نسبت به نوشابه خواهد بود.»

چگونه آبمیوه روی بدن تاثیر می‌گذارد؟

برای برخی، ممکن است ضررهای آب‌میوه صد در صد طبیعی چندان قابل درک نباشد. ممکن است افراد بگویند وقتی میوه سالم است، چرا باید آب میوه مشکل داشته باشد؟ اصلا فرق بین میوه و آب آن چیست؟

میوه‌ها و سبزیجات کامل در بسته‌هایی از مواد مغذی – کربوهیدرات‌ها، پروتئین، چربی، مواد معدنی و ویتامین‌ها که همگی حاوی فیبر هستند، وجود دارند. هانون می‌گوید وقتی میوه به صورت آب‌میوه مصرف می‌شود فیبر و بخش‌های ساختاری آن از بین می‌رود و بدن ما متفاوت از آنچه برای هضم تکامل یافته این موارد را متابولیزه می‌کند.»

به عنوان مثال، خوردن یک سیب کامل، سطح قند خون را افزایش نمی دهد، زیرا فروکتوز، قندی که به طور طبیعی در میوه ها و برخی سبزیجات یافت می شود، به آرامی در خون ترشح می شود. با این حال، نوشیدن آب سیب خون را با فروکتوز پر می‌کند.

واسانتی مالیک یکی از پژوهشگران در بخش تغذیه دانشگاه هاروارد در این خصوص می‌گوید: «خون نمی تواند قندی باشد چرا که این برای اندام‌ها خطرناک است، بنابراین بدن مکانیسم‌های زیادی برای خلاص شدن سریع از شر قند و حفظ قند خون در حالت عادی دارد  بنابراین، کبد که قندها را متابولیزه می کند، بخش بزرگی از آن کالری را به چربی تبدیل می کند که می‌تواند به راحتی ذخیره شود و از خون دور نگه داشته شود.»

مالیک در ادامه می‌گوید: «وقتی کالری‌ها را به شکل جامد مصرف می‌کنید، مغز شما بهتر می‌تواند آن کالری‌ها را ثبت کند و غذای دریافتی‌تان را بر اساس آن تنظیم کند.» اما اگر این کالری ها را بنوشید، ممکن است احساس سیری نکنید و دوباره شروع به خوردن کنید.»

چگونه می‌توان از مسمومیت ناشی از میوه و سبزیجات پیشگیری کرد؟

کدام میوه‌ها و خوراکی‌ها به سوزاندن چربی بدن کمک می‌کنند؟

این متاآنالیز که روز سه شنبه در مجله جاما پدیاتریکس منتشر شده بر اساس ۴۲ مطالعه شامل ۱۷ مورد در کودکان و ۲۵ پژوهش در میان بزرگسالان بوده صورت گرفته است.

هانون می‌گوید: «خوبی در مورد این متاآنالیز این است که مطالعات کوچکی را انجام می‌دهد و همه داده‌ها را در کنار هم قرار می‌دهد تا بتوان آن را طوری تحلیل کرد که گویی یک مطالعه بزرگ صورت گرفته است.

بر اساس این مطالعه، در کودکان، هر وعده اضافی روزانه از آبمیوه طبیعی ۱۰۰ درصد به تغییر ۳ صدم درصدی شاخص BMI منجر می‌شود. مالیک در این خصوص می‌گوید: «در ابتدا، این مطالعه به دلیل تفاوت در نحوه اندازه گیری کالری، تأثیری بر بزرگسالان پیدا نکرد. با این حال، پس از مطالعات مرتبط و موازی مشخص شد که مصرف این آبمیوه طبیعی ۱۰۰ درصد می‌تواند به تغییر کوچک دو صدم درصدی در BMI بزرگسالان منتهی شود.»

در حالی که تغییرات در شاخص توده بدنی که توسط این مطالعه مشخص شد ممکن است برای هر فرد ناچیز باشد اما اگر این شاخص را در مقیاس کل جمعیت جهان در نظر بگیریم این میزان قابل توجه خواهد بود. ضمن اینکه بسیاری از افراد حتی بیش از این میزان در روز آب‌میوه می‌نوشند به ویژه در فصل تابستان.

هانون در این خصوص می‌گوید: «افرادی که روزانه ۱۶، ۲۰ یا ۲۴ اونس آب‌میوه می‌نوشند افزایش قابل توجهی از BMI را تجربه می‌کنند. توصیه من این است که اولا والدین برای میزان مصرف آب میوه برای فرزندان خود همیشه با پزشک مشورت کنند و در عین حال این را بدانند که نباید آبمیوه را یک نوشیدنی سالم برای زمانی که تشنه هستید در نظر گرفت.»

هانون اضافه کرد: «برای میان وعده‌ها و خوراکی‌ها، به کودک خود میوه کامل بدهید نه اینکه او را به نوشیدن آبمیوه عادت دهید. اگر هم از آبمیوه به عنوان یک وعده میوه استفاده می‌کنید باید روزانه بیشتر از نصف فنجان نباشد.»

یک شرکت آمریکایی از یک کبد غیرقابل استفاده برای درمان فردی مبتلا به بیماری شدید کبدی استفاده خواهد کرد، این امر موجب رشد کبدی دوم در بدن بیمار می‌شود.

یک داوطلب در بوستون، ماساچوست، اولین کسی خواهد بود که درمان جدیدی را آزمایش می‌کند که می‌تواند به ایجاد کبد دوم در بدن او منجر شود. در ماه های بعد، داوطلبان دیگری این نوع از درمان را تجربه خواهند کرد که می تواند تا شش کبد را در بدنشان باقی جای گذاری کند.

شرکت لی جنسیس (LyGenesis)، شرکت سازنده این درمان، امیدوار است افراد مبتلا به بیماری های ویرانگر کبدی را که واجد شرایط پیوند نیستند، با این کار نجات دهد.

رویکرد آنها تزریق سلول‌های کبدی از اهداکننده به غدد لنفاوی گیرندگان بیمار است که می‌تواند باعث ایجاد اندام‌های مینیاتوری کاملا جدید در بدنشان شود. این کبدهای کوچک باید به جبران بیماری موجود کمک کنند.

به نظر می رسد این رویکرد در موش ها، خوک ها و سگ ها کار می کند. پس از این آزمایش محققان درمی یابند روش یاد شده چه نتایجی در بدن انسان خواهد داشت.

مسلما نتیجه بخش بودن این نوع از درمان، انقلابی را در عرصه پزشکی رقم خواهد زد.

برای درمان بیماری های حاد کبدی اندام‌های اهداکننده کم هستند و بسیاری از آن‌هایی که اهدا می‌شوند قابل استفاده نیستند. برای مثال، گاهی اوقات بافت بیش از حد آسیب دیده و امکان اهدا ندارد. رویکرد جدید می‌تواند از اعضایی که دور انداخته می شوند، استفاده کند. محققان بر این باورند که می‌توانند از یک عضو اهدایی برای حدود 75 نفر استفاده کنند.

والری گوون ایوانز، زیست‌شناس سلول‌های بنیادی می‌گوید: آرمایشات در حال تکوین بسیار امیدوارکننده است. واقعاً خوشحالم که این ایده در حال آمدن به کلینیک‌ها است.

کبد توانایی منحصر به فردی برای بازسازی دارد. نیمی از جگر یک حیوان را ببرید، دوباره رشد خواهد کرد. کبد انسان که توسط سموم یا الکل آسیب دیده باشد، معمولا می تواند دوباره رشد کند. اما برخی از بیماری‌ها می‌توانند باعث آسیب‌های گسترده‌ای شوند که امکان بهبود را از کبد می گیرند. برای این بیماری ها، درمان انتخابی معمولا پیوند کبد است.

با این حال، پیوند همیشه برای افرادی که خیلی بیمار هستند، گزینه مناسبی نیست. به همین دلیل است که اریک لاگاس و همکارانش در لی جنسیس این رویکرد متفاوت را در پیش گرفته‌اند. لاگاس، زیست‌شناس سلول‌های بنیادی در دانشگاه پیتسبورگ، سال‌ها روی درمان‌های مبتنی بر سلول برای بیماری‌های کبدی تحقیق کرده است. حدود 10 سال پیش، او ایده تزریق سلول‌های کبد سالم به کبدهای بیمار را در موش‌ها آزمایش کرد.

دسترسی به کبد موش‌های کوچک ۲۵ گرمی که لاگاس در حال مطالعه آن‌ها بود دشوار است، بنابراین او و همکارانش سلول‌ها را به طحال موش‌های مبتلا به بیماری کبدی تزریق کردند. آنها دریافتند که سلول ها می توانند از طحال به کبد مهاجرت کنند. برای اینکه بفهمند آیا آنها می توانند از اندام های دیگر مهاجرت کنند، تیم لاگاس سلول های کبدی را به نقاط مختلف بدن موش ها تزریق کردند. فقط تعداد کمی از موش‌ها زنده ماندند. وقتی لاگاس و همکارانش بازماندگان را کالبدشکافی کردند، او گفت:بسیار شگفت‌زده شدم. در محل گره لنفاوی، کبد کوچکی وجود داشت.

انکوباتورهای کوچک

غدد لنفاوی ساختارهای کوچک لوبیایی شکلی هستند که در سراسر بدن یافت می شوند. آنها نقش مهمی در سلامت ایمنی ما دارند و سلول هایی را می سازند که به مبارزه با عفونت ها کمک می کنند. لاگاس در ابتدا از اینکه سلول های کبدی می توانند تکثیر شوند و در غدد لنفاوی رشد کنند شگفت زده شد، اما این موضوع منطقی است.

گره‌های لنفاوی خانه طبیعی سلول‌هایی که به‌سرعت تقسیم می‌شوند هستند. این غدد از خو‌ن‌رسانی خوبی نیز برخوردارند که می‌تواند به رشد بافت جدید کمک کند. همچنین، گره‌های لنفاوی نزدیک کبد به‌ اندازه‌ای به این اندام نزدیک هستند که سیگنال‌های شیمیایی استرس حاصل از بافت کبدی در حال مرگ بیمار را دریافت کنند.

هدف این سیگنال‌ها تشویق بازسازی بافت کبدی سالم باقی‌مانده است؛ اما آنها در موارد بیماری شدید کارآمد نیست. با این‌ حال، به‌نظر می‌رسد این سیگنال‌ها به رشد بافت کبدی در گره‌های لنفاوی مجاور کمک می‌کنند.

گوون ایوانز می‌گوید: داشتن این انکوباتور کوچک در بدن که می‌تواند اعضا را رشد دهد و این شگفت‌انگیز است.

حدود پنج سال پیش، لاگاس به همراه مایکل هافورد، کارآفرین و توسعه‌دهنده دارو و جراح پیوند پائولو فونتس، لی جنسیس را برای پیشبرد این فناوری تاسیس کردند. این تیم در حال بررسی استفاده از غدد لنفاوی برای رشد تیموس، کلیه ها و پانکراس جدید هستند.

اما اولویت این شرکت کبد است. در طول 10 سال گذشته، اعضای تیم شواهد امیدوارکننده‌ای را جمع‌آوری کرده‌اند که نشان می‌دهد، می‌توانند از رویکرد خود برای رشد کبدهای کوچک جدید در موش‌ها، خوک‌ها و سگ‌ها استفاده کنند. کبدهای کوچک به طور نامحدود رشد نمی کنند، بدن یک تنظیم کننده داخلی دارد که رشد کبد را در یک نقطه خاص متوقف می کند، به همین دلیل است که کبدهای سالم هنگام بازسازی بیش از حد رشد نمی کنند.

تحقیقات این تیم روی موش‌های مبتلا به اختلال ژنتیکی کبدی نشان داده که بیشتر سلول‌های تزریق شده به غدد لنفاوی در آنجا باقی می‌مانند، اما برخی از آنها مشروط بر اینکه بافت کبد سالم کافی باقی بماند، به کبد مهاجرت می‌کنند.

این سلول های مهاجر می توانند به بازسازی و التیام بافت کبد باقی مانده کمک کنند. لاگاس می گوید: وقتی این اتفاق می افتد، کبد کوچک جدید در غدد لنفاوی کوچک می شود و کل بافت کبد را در تعادل نگه می دارد.

مطالعات دیگر روی خوک و سگ‌هایی تمرکز کرده‌اند که در آن‌ها خون‌ رسانی به کبد منحرف و موجب مرگ ارگان شده است. تزریق سلول‌های کبد به غدد لنفاوی حیوان در نهایت عملکرد کبد آنها را نجات خواهد داد. برای مثال، در مطالعه‌ روی خوک، تیم در شش حیوان ابتدا به‌کمک جراحی جریان خون را از کبد دور کرد. پس از بهبودی خوک‌ها از جراحی، تیم سلول‌های کبدی سالم را به گره‌های لنفاوی آن‌ها تزریق کرد. دزها از 360 میلیون سلول تزریق‌ شده در سه گره لنفاوی تا 1/8 میلیارد سلول در 18 گره لنفاوی متغیر بود.

در عرض چند ماه، به نظر می رسید که همه حیوانات از آسیب کبدی خود بهبود یافته بودند. آزمایشات نشان داد که عملکرد کبد آنها بهبود یافته است. و هنگامی که تیم بعداً بر روی حیوانات کالبد شکافی انجام داد، اندام‌های جدید در غدد لنفاوی بسیار شبیه کبدهای سالم مینیاتوری بودند که هرکدام تا حدود 2 درصد اندازه یک کبد بالغ معمولی است. مطالعات دیگر نشان می دهد که حدود سه ماه طول می کشد تا درمان فواید قابل توجهی داشته باشد.

پس از چند ماه، به‌نظر می‌رسید که همه حیوانات از آسیب کبدی بهبود یافته بودند. آزمایش‌ها نشان داد عملکرد کبد آنها بهبود یافته است. وقتی تیم روی حیوانات کالبدشکافی انجام داد، ارگان‌های جدید در گره‌های لنفاوی مانند کبدهای مینیاتوری سالم کوچکی به‌نظر می‌رسیدند و اندازه هریک تا حدود 2 درصد اندازه‌ی کبد بالغ طبیعی بود.

کبدهای جدید در انسان

تیم لی جنسیس اکنون درمان خود را روی 12 بزرگسال مبتلا به بیماری کبدی مرحله نهایی که واجد شرایط پیوند کبد نیستند، آزمایش خواهند کرد. افراد مبتلا به این اختلال نارسایی مزمن کبدی دارند که با گذشت زمان بدتر می شود.

سلول های کبد می میرند و بافت سالم با بافت اسکار جایگزین می شود. در نتیجه، مواد مضری که معمولا توسط کبد فیلتر می شوند، مانند آمونیاک، در خون تجمع می یابند. هنگامی که کبد از ساخت موادی که به لخته شدن خون کمک می کند دست می کشد، افراد به راحتی خونریزی می کنند و کبود می شوند.

افراد مبتلا به این بیماری نیز در معرض خطر ابتلا به دیابت، عفونت و سرطان کبد هستند.

پیوند کبد اغلب برای افرادی که در این شرایط هستند توصیه می شود، اما کبد اهدایی به اندازه کافی وجود ندارد. حدود 10 درصد از افرادی که در ایالات متحده منتظر پیوند کبد هستند، قبل از اینکه عضوی به آنها اختصاص داده شود، می میرند.

تیم لی جنسیس رویکردی کمتر تهاجمی در پیش گرفته است. سلول های سالم کبد از طریق یک آندوسکوپ (لوله ای که از گلو تغذیه می شود) به بدن وارد می شود. این لوله توسط سونوگرافی هدایت می شود و هنگامی که به غدد لنفاوی مورد نظر رسید، جراح می تواند سلول ها را مستقیما از طریق آن تزریق کند.

خود سلول‌ها از کبدهای اهدایی غیرقابل استفاده به دست می‌آیند. گاهی اوقات، زمانی که اهداکننده مرده مغزی اعلام می شود، کبد دیگر آنقدر سالم نیست که بتوان آن را به فرد دیگری پیوند زد. استفاده از این اندام هایی که دور انداخته می شوند،‌ انقلابی برای درمان بیماران نیازمند پیوند است.

مطالعات دیگر نشان می‌دهند که حدود سه ماه طول می‌کشد تا اثربخشی درمان دیده شود. یکی از پزشکان می‌گوید: با گذشت زمان، گره‌های لنفاوی به‌کلی ناپدید می‌شوند و آنچه باقی می‌ماند، کبد مینیاتوری با عروق فراوان است که با کمک به فیلتر‌کردن خون حیوانات، از عملکرد کبد اصلی حمایت می‌کند. این دقیقاً همان چیزی است که در انسان‌ها به‌دنبال آن هستیم.

متداول‌ترین شیوه مهار بیماری‌ قند در افرادی که دیابت پیشرفته دارند تاکنون تزریق انسولین بوده است؛ شیوه‌ای که علیرغم کارایی درمانی با «ناخوشایندی» و «رنج» بیمار و بعضا اطرافیان او همراه می‌شود. تاکنون تلاش‌های متعددی برای جایگزین کردن تزریق با انسولین خوراکی صورت گرفته است.

به‌تازگی یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه بریتیش‌کلمبیا در کانادا موفق‌شده‌اند به نتایج امیدوارکننده‌ای در تولید یک نوع قرص خوراکی انسولین برسند. نتایج آزمایش‌های این پژوهشگران بر روی موش‌ها نشان می‌دهد که قرص جدید دقیقا به همان شیوه انسولین تزریقی در بدن بیمار جذب می‌شود.

این نتایج خیره‌کننده نشان می‌دهد که فرمول تهیه انسولین خوراکی در حال به‌ثمر رسیدن است و بیماران دیابتی نوع آ، به‌زودی نیازی به تزریق قبل از هر وعده غذایی نخواهند داشت؛ موضوعی مهم که نه تنها بر کیفیت زندگی آن‌ها تاثیر می‌گذارد بلکه سلامت روحی و روانی این افراد را نیز بهتر می‌کند.

پروفسور آنوباو پراتراپ سینگ با اشاره به تحولی که این محصول جدید دارویی بر زندگی بیش از ۹ میلیون دیابتی نوع یک در سراسر دنیا خواهد گذاشت می‌گوید: «ایده ساخت چنین قرصی از پدر دیابتی‌اش به ذهنش رسیده. پدرش طی ۱۵ سال گذشته مجبور بوده روزی ۳ تا ۴ بار انسولین تزریق کند.»

دکتر آلبرتو بالدللی، محقق ارشد آزمایشگاه سینگ در توضیح مراحل آزمایش این قرص جدید می‌گوید:‌ «حدود ۱۰۰ درصد انسولین این قرص‌ها مستقیما به کبد می‌رود در حالیکه در تلاش‌های انجام شده در گذشته برای تهیه انسولین خوراکی، بیشتر انسولین در معده جمع می‌شد.» او در ادامه تاکید می‌کند:‌«حتی پس از گذشت ۲ ساعت از مصرف قرص، ما هیچ اثری از انسولین در معده موش‌های مورد آزمایش نیافتیم. همه انسولین به جگر(کبد) رفته بود که بهترین حالت ممکن است و دقیقا همان چیزی بود که دنبالش بودیم.»

محققان این دانشگاه درصددند تا با تکمیل آزمایش‌های خود بر روی موش‌ها و بهینه‌سازی میزان جذب انسولین، دریچه نوینی را به زندگی بیماران قندی نوع یک بگشایند. این قرص خوراکی جدید برای بلعیدن ساخته نشده و وقتی وارد دهان می‌شود در فاصله بین لثه و گونه بلافاصله آب و جذب می‌شود. بنابراین کل انسولین بدون اینکه قطره‌ای از آن هدر رود، وارد کبد می‌شود.

معمولا برای هر دفعه باید حدود ۱۰۰ واحد انسولین تزریق شود و در نمونه‌های خوراکی فعلی این میزان حدود ۵۰۰ واحد است که بیشتر آن در معده به هدر می‌رود و یکی از نقطه‌ضعف‌های مهم آن بشمار می‌آید.

یکی دیگر از امتیازهای قرص‌های جدید جذب شدنی زمان اثربخشی داروست. در این قرص‌ها همانند شیوه تزریقی در فاصله ۳۰ تا ۱۲۰ دقیقه کل انسولین لازم آزاد می‌شود در حالیکه درقرص‌های بلعیدنی به چیزی بین ۲ تا ۴ ساعت زمان نیاز است.

این قرص جذب شدنی باید پس از طی کردن مراحل آزمایشی تکمیلی روی بدن انسان نیز امتحان شود. دکتر پرا‌تراپ سینگ با ابراز امیدواری در تامین مالی این پروژه و به‌ثمر نشستن نهایی آن می‌گوید این قرص‌ها قطعا از پایداری درمانی بالاتری برخوردارند و هزینه تامین آن‌ها کمتر و در دسترس‌تر خواهند بود.